بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلسَّمَآءِ وَ ٱلطَّارِقِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به آسمان و به شب درآينده

وَ مَآ أَدۡرَىٰكَ مَا ٱلطَّارِقُ

و چه دانستت چيست شب درآينده

ٱلنَّجۡمُ ٱلثَّاقِبُ

آن ستاره تابنده

إِن كُلُّ نَفۡسٖ لَّمَّا عَلَيۡهَا حَافِظٞ

نيست كسى جز بر او است نگهبانى

فَلۡيَنظُرِ ٱلۡإِنسَٰنُ مِمَّ خُلِقَ

پس بنگرد انسان از چه شد آفريده

خُلِقَ مِن مَّآءٖ دَافِقٖ

آفريده شد از آبى جهنده

يَخۡرُجُ مِنۢ بَيۡنِ ٱلصُّلۡبِ وَ ٱلتَّرَآئِبِ

كه برون آيد از ميان كمر و استخوانهاى سينه

إِنَّهُۥ عَلَىٰ رَجۡعِهِۦ لَقَادِرٞ

همانا او است بر بازگردانيدنش توانا

يَوۡمَ تُبۡلَى ٱلسَّرَآئِرُ

روزى كه فاش شوند رازهاى درون

فَمَا لَهُۥ مِن قُوَّةٖ وَ لَا نَاصِرٖ

پس نيستش نيرويى و نه ياورى

وَ ٱلسَّمَآءِ ذَاتِ ٱلرَّجۡعِ

سوگند به آسمان داراى برگشت يا باران

وَ ٱلۡأَرۡضِ ذَاتِ ٱلصَّدۡعِ

و به زمين داراى شكاف

إِنَّهُۥ لَقَوۡلٞ فَصۡلٞ

كه آن است همانا گفتارى جداسازنده

وَ مَا هُوَ بِٱلۡهَزۡلِ

و نيست آن ياوه (شوخى)

إِنَّهُمۡ يَكِيدُونَ كَيۡدٗا

همانا ايشان نيرنگ آرند نيرنگى

وَ أَكِيدُ كَيۡدٗا

و نيرنگ آرم نيرنگى

فَمَهِّلِ ٱلۡكَٰفِرِينَ أَمۡهِلۡهُمۡ رُوَيۡدَۢا

پس مهلت ده كافران را مهلتشان ده اندكى

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡفَجۡرِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به بامداد

وَ لَيَالٍ عَشۡرٖ

و شبهاى ده‌گانه

وَ ٱلشَّفۡعِ وَ ٱلۡوَتۡرِ

و جفت و تك

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَسۡرِ

و به شب گاهى كه برود

هَلۡ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٞ لِّذِي حِجۡرٍ

آيا هست در اين سوگندى براى خردمند

أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ

آيا نديدى چه كرد پروردگار تو به عاد

إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ

ارم داراى ستون

ٱلَّتِي لَمۡ يُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِي ٱلۡبِلَٰدِ

آنى كه آفريده نشد مانندش در شهرها

وَ ثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ

و ثمودى كه بريدند سنگ را به دره

وَ فِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ

و فرعون دارنده ستونها (يا ميخها)

ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ

آنان كه سركشى كردند در شهرها

فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ

پس فراوان كردند در آنها تبهكارى را

فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ

پس بريخت بر آنان پروردگار تو تازيانه عذاب

إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ

همانا پروردگار تو است در كمينگاه

فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَ نَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ

اما انسان هر گاه بيازمايدش پروردگارش پس گراميش دارد و نعمتش دهد گويد پروردگارم گراميم داشت

وَ أَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيۡهِ رِزۡقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَهَٰنَنِ

و اما هر گاه بيازمايدش پس تنگ گيرد بر او روزيش را گويد پروردگارم خوارم ساخت

كَلَّا بَل لَّا تُكۡرِمُونَ ٱلۡيَتِيمَ

نه چنين است بلكه گرامى نداريد يتيم را

وَ لَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ

و ترغيب نكنيد بر خورانيدن بينوا

وَ تَأۡكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكۡلٗا لَّمّٗا

و خوريد ميراث را خوردنى گوارا (يا انبوه)

وَ تُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا

و دوست داريد مال را دوستى فراوان

كَلَّآ إِذَا دُكَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَكّٗا دَكّٗا

نه چنين است هر گاه كوبيده شود زمين كوبيدنى كوبيدنى

وَ جَآءَ رَبُّكَ وَ ٱلۡمَلَكُ صَفّٗا صَفّٗا

و بيايد پروردگار تو با فرشتگان صفى صفى

وَ جِاْيٓءَ يَوۡمَئِذِۢ بِجَهَنَّمَ يَوۡمَئِذٖ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَ أَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكۡرَىٰ

و آورده شود آن روز دوزخ در آن روز يادآور شود انسان و كجاستش يادآورى

يَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي قَدَّمۡتُ لِحَيَاتِي

گويد كاش پيش مى‌فرستادم براى زندگانى خويش

فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ

پس در آن روز عذاب نشود چون عذاب او كسى

وَ لَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ

و بسته نشود چون بستن او كسى

يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ

اى روان آسوده (يا اى نفس آرميده)

ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ

بازگرد بسوى پروردگار خويش خشنود خشنودشده

فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي

پس درآى در بندگانم

وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي

و درآى در بهشتم